woensdag 24 februari 2010

moet er nog water zijn?

Liefste mensen

het einde nadert..van onze reis wel te verstaan. Maar wie dacht dat we voor onze laatste 2 weken eens gingen uitrusten, die kent ons nog niet goed want sinds we in Argentinië zijn aangekomen, reizen we weer als echte Japanners van stad naar stad...
We hebben de grens overgestoken via de Iguazu watervallen, niet al te letterlijk nemen want er kwam wel degelijk een bus aan te pas ( we worden nog verslaafd aan die bussen), exitstempel en de goedkeuring om 90 dagen hier te blijven. Alstublieft

En dan nu over de watervallen zelf...zet je schrap want zoiets heb je nog nooit gelezen/gezien

Ten eerste er komt heel veel water aan te pas. Serieus. We deden eerste Brazilaanse zijde en er zijn mensen die dat de mooiste zijde vinden, begrijpelijk. Je zit midden in de natuur en je volgt een pad en zie je tussen de bomen watervallen, watervallen, vlinders en nog meer watervallen.
Op het einde van dat pad kan je dan over een waterval stappen, naast een waterval stappen en bijna in een waterval stoppen. Het lawaai van het naar beneden donderende water is oorverdovend en overweldigend. Het stopt nooit. Waaw, nat en moe eten we een geweldig slechte hamburger die dan nog geweldig veel te veel kost maar dat hindert ons niet: we hebben net een van de mooiste dingen van de natuur gezien.

De dag nadien ( ons gevoel voor dagen en datum zijn we al even kwijt dus...de dag nadien) bezochten we de Argentijnse zijde van de watervallen en er zijn mensen die dat de mooiste zijde vinden, begrijpelijk. Je volgt hier veel paden ( 2 niveaus) en je ziet de watervallen van beneden en van boven. Bovenal kan je hier ook vrij goedkoop in een bootje zitten en tot aan de watervallen racen ( moet heel snel gebeuren want de kracht van dat water...voor je het weet eindig je ergens tussen hemel en water) Uiteraard wou Tom dat doen en uiteraard moest ik volgen en uiteraard heb ik het hardst van allemaal gegild en uiteraard draaide Tom met zijn ogen en uiteraard waren we beiden kletsnat...deerde niet, het was machtig, je vaart tot aan het begin van de watervallen en je kan met moeite je ogen openhouden, zo nat is het daar, je voelt de kracht van het water onder je voeten, echt ongelooflijk. Kletsnat vervolgden we onze weg wat hoger en toen gebeurde het ( neen mama, we zijn niet in een waterval terecht gekomen) we stonden aan een waterval dat op een platform terecht kwam wat foto´s te nemen voor het nageslacht tot plots....( tromgeroffel) ons fototoestel het begaf, veel te veel water is duidelijk niet goed voor onze kodak, wij hebben dat bij deze bewezen.

En dan moesten we nog aan het bovenste niveau beginnen...richting de "duivelskeel". Helaas moeten jullie ons voor dit deel geloven op ons woord want bewijzen hebben wij niet.

Je stapt ongeveer 1 km boven de watervallen met namen als Adam en Eva, de tweelingsbroers, kleine watervallen ( en daar kan Coo nog niet tegenop),... en je stapt dan richting de duivel maar mannen ik kan het geloven dat daar de duivel mee gemoeid was. Hier kijk je in een diep gat waar het einde niet te zien valt aangezien het naar beneden vallende water keihoog terugomhoog spat, dus je kijkt in een wit , spierwit gat en hoopt keihard dat de leuning het niet begeeft...geweldig.

Ik kan het niet goed beschrijven maar amaai wat een lawaai, wat een zicht, wat een natheid,...

Na het water daar reden we door overstromingsgebied richting Salta, de mooiste stad van het noorden, zegt men. We namen speciaal een dure bus (= met een zetel waar je je heerlijk kunt in leggen)omdat het 28 uur rijden is ( bleek het maar 23 te zijn, we waren bijna ontgoocheld)

Aldaar aangekomen terrasjes gedaan, gegeten (speciaal voor de mannen: meer vlees dat ge opkunt, het kan dus echt), musea bezocht en dan een andere bus richting Mendoza, de wijnstad hier in Argentinië...

En ook dat liefste lezers, ging gepaard met water. Namelijk water dat de hele tijd op mijn hoofd druppelde en mij midden in de slaap wakermaakte en Tom ook omdat ik gilde ( van het verschieten he, ge moet dat verstaan). Buiten dat water, is het hier iets minder zonnig en hebben we het wat koud ( maar we zijn ontzettend verwend en dus is 26 graden ijskoud voor ons)

En wat steken we voor de rest nog uit want er resten ons nog maar 10 dagen...

  1. we rijden naar Cordoba
  2. dan naar Rosario
  3. om uit te komen in Buenos Aires
  4. en aldaar een vlieger naar huis te nemen

maar nu zingen we nog even van... en we gaan nog niet naar huis, bijlange niet , bijlange niet

woensdag 17 februari 2010

los gehen

Rio De Janeiro...

waar moeten we beginnen want er valt zoveel te vertellen.
Bij het begin dan maar zeker?

Na een busrit van amper 5 uur stonden we te hijgen en te puffen in de vroegere hoofdstad van Brazilië. Na een veel te dure taxirit, kwamen we aan in de traverse oriente. Zegt u niets? Wel mij ook niet ( een week geleden) maar blijkt dat achter een ijzeren hek daar een domein schuilgaat waar menig mens spontaan jaloers zou op worden. Maar dat wisten we nog niet, we werden meegenomen door een vriendelijke man waar we geen jota van verstonden en hij nam ons mee omhoog naar een ander huis en naast dat huis waren trappen naar beneden en daar stond nog een huis...dat van Ben (= neef van mijn mama) en die zei: breng ze maar naar het groot huis ( tegen de vriendelijke man waar we geen jota van verstonden) en pakt een doucheke ( tegen ons). Tom en ik keken naar elkaar, eum groot huis? Wij terug met de trappen omhoog, naar beneden, voorbij het eerste huis, nog wat trappen naar beneden en zowaar daar stond een kasteeltje, klein paleis, whatever, iets groots met veel kamers in. Het zou onze verblijfplaats voor een week worden en man we hebben er in genoten
Na het doucheke was het tijd om te eten dus gingen we via een andere ingang naar het centrum van Santa Theresa (= de wijk waar we verbleven) iets eten waar we de naam van vergeten zijn maar het was iets om je vingers bij af te likken ( wat we dan ook deden als de obers het niet zagen).

De volgende dag wouden we naar huis bellen en mannekes, Rio de Janeiro is groot, hectisch, chaotisch, druk en heet.
Temperaturen tussen de 38 en 45 graden, veel verkeer en wij daartussen zonder plannetje, op zoek naar een internetcafé. Wel, het heeft 3 uur geduurd en dan nog eens 2 uur om een bus te zoeken die ons naar Santa Theresa wou terugbrengen. De stad staat geweldig in spanning voor de carnaval die voor de deur staat en wij voelen die spanning...
Maar als er teveel spanning is, kan je steeds terugvallen op Jezus en nadat we flessen water gevuld hadden bij een bron, dropte Ben ons aan de voeten van Jezus.
Na een klim, in een busje, van 20 minuten, stonden we echt aan zijn voeten en we waren daar met zo een honderdtal mensen, weeral druk en hectisch en chaotisch en heet :)
Dus stapten we naar beneden, aten we wat en genoten van Ben zijn terras en wijntjes. Daar aangekomen bleken we niet de enige te zijn die van Bens gastvrijheid konden genieten,.. in alle huizen samen wonen een Iers meisje, een New Yorks koppel, Spaanse mannen en René. De René
is de neef van Ibrahim Ferrer, een van de mannen van de Buena Vista Social Club en jawel woont al 6 maanden in het grote huis,...

Ondertussen zijn we al vrijdag en vandaag start de grote carnaval met ons erbij ;)
Als je een levendige verbeelding hebt ( goede zaak) maar je bent wat preuts aangelegd, sla dit deel over want er komt al ne keer een blote borst in voor en geregeld een stringske...

Vergeet wat je weet over carnaval, dat deden wij ook.
Carnaval is niet zoals wij denken dat het is en lijkt al helemaal niet op Aalsterse, Hallese of andere carnavals in België. Carnaval in Rio is één groot straatfeest, met veel dansen en drinken. Alle wijken hebben hun eigen banda ( een lied en drumband) die trekken van straat naar straat en errond dansen duizend mensen. Serieus en zo zijn er per dag 50 banda´s aan het werk. Overal waar je geen muziek ziet, hoor je het wel. Geweldig. In de zon, met bier,...los gehen en dat moeten miljoenen Brazilianen ook gedacht hebben. Ahja, en de mensen zijn verkleed maar dan met bikini´s, zwembroekjes, Hawaikransen,...
Vijf dagen aan een stuk wordt er gedanst en is een banda uitgedanst, trek je gewoon naar een andere banda of slaap je jouw roes uit op straat en tegen dat de nacht valt, trek je naar het centrum of Lapa voor nog meer gebal, gedans of optredens. ( wij deden dat laatste, samba is shaken met uw gat en ik heb er het gat voor zenne). Carnaval is hier echt een volksfeest: jong en oud, rijk en arm,...
Zotjes :)
En waar zijn die pluimen dan?Dat dachten wij na 2 dagen carnaval ook en nog geen enkele pluim gezien te hebben. Blijkbaar komen de pluimen en bijhorende schaarsgeklede dames enkel voor in Sambodromo. Dat is een straat met daarnaast tribunes gebouwd en de ticketjes zijn al uitverkocht in september ( op 20 minuten hebben we ons laten wijsmaken). Ja lap zeg en we zijn al februari en ... geen paniek, aan de Sambodromo staan mensen die je direct een ticket aansmeren (wat wij maandag deden, bleek dat we dan te weinig geld over hadden voor een taxi en toen kregen we van een vrouw 10 reais om wat drinken te kopen) Maar zover zijn we nog niet, het is weekend ondertussen...dus gingen we naar de zee.
Ipanema beach... klinkt exotisch en inderdaad, het ziet daar letterlijk ( mooi) zwart van het volk. Veel te kleine broekjes, voor zowel mannen als vrouwen en veel, maar dan ook veel te kleine bovenstukjes (enkel voor de vrouwen) Uiteraard zei ik niet tegen Tom hoeveel strings ( van het flosdraadtype) ik al had gezien toen hij wat ontgoochelend zei: waar zijn die schoon poepkes nu?
Dik en dun draagt ze en hoewel ik mijn adidasbadpak in mijn gat had getrokken zag ik er belachelijker uit dan veel van die vrouwen ( dat laatste is niet waar zenne)

Zondag was een `off´ dagje, we hadden dringend rust nodig en stoomden onszelf klaar voor maandag.
Nadat we in de namiddag nog een banda meepikte, gingen we tegen half negen naar Sambodromo, kochten een kaartje, kregen dus wat drinkgeld en zaten op het puntje van onze stoel. En wat volgde kan ik niet beschrijven. Ik ga mijn best doen maar het was zo ongelooflijk, dat heb ik in mijn leven nog nooit gezien.
We zagen tussen half negen ´s avonds en 6 uur ´s morgens 6 groepen die elk een uureneenhalf de tijd krijgen om het beste van zichzelf te tonen. Dat doen ze met praalwagens, ongeveer 8 per groep, pluimenmeisjes (ontelbaar veel) , mensen die verkleed zijn in allerlei dingen( 1000 per groep is nog veel te weinig), kostuums waar je enkel van kunt dromen en een sambamuziekgroep (500 trommels minimum). Ze doen dat dus met veel volk
Maar echt waar, die wagens, die vrouwen ( naakte madammen ook ja) dat heb je nog nooit gezien. Uniek en super. We zaten in sector 11 met een paar hevige fans te zingen en te dansen en vooral onze ogen uit te kijken. Geweldig, echt waar om het plaatje van carnaval compleet te maken moet je alles doen: banda´s, bals, optredens en ook de Sambodromo ( hoewel dat enkel voor een select publiekje toegankelijk is, wegens de prijs, is er nog geen facebook opgericht á la ik ben van Dendermonde en ik...)
We hebben niet zo veel foto´s ( uit veiligheidsoverwegingen hadden we een wegwerpfototoestelletje, moet geleden zijn van mijn scoutskampen, maar het blijft wel een gevaarlijke stad he) maar zelfs al hadden we er 200, de sfeer en zo kan je toch niet fotograferen :) (wat vind je van die uitleg???)

ik kan geloven dat mensen hier verliefd worden ( en dan bedoel ik niet enkel op de mooie mensen die hier rond lopen) : het bruist hier geweldig

Na een korte nachtrust ( mmm 3 uurtjes) stonden we op, namen we afscheid van René en Ben, namen we de bus voor 24 uur ( mmm jaja, zonder files en zonder al te veel pauzes) en zitten we nu in Foz De Iguazu. ( met kleine oogjes maar net weer iets geweldigs meegemaakt)

Om met Bens woorden af te sluiten: leef je droom
( wij zijn volop bezig)

vrijdag 5 februari 2010

een beetje congé in de vakantie

Neem eens een wereldkaart,

allez kom

een atlas of zo

een kaart van Brazilië is ook goed ze

dank je welletje



En waarom heb je die kaart nu nodig? Wel om ons een beetje te kunnen volgen en om Tom gelijk te geven ( = dat we zelf Japanners zijn)

We reden al van de Boliviaanse grens naar Campo Grande, hop andere bus richting Brasilia ( vorig verslag). Van daaruit namen we een bus naar Belo Horizonte, om daar 15 uur later aan te komen en te besluiten dat we geen zin hebben in een grootstad, dus reden we maar door naar Ouro Preto.
Ouro Preto is een klein goudmijndorpje en een juweeltjesparadijs. Helaas veel te dure juweeltjes en met veel te duur bedoel ik: "ik ga ne keer moeten terugkomen met de Visa, maar in het geniep dat Tom het niet ziet"- zo duur dus. Maar kijken kost niets dus heb ik 2 dagen mijn ogen uitgekeken, ze zien er nog rood van.
We bezochten ook een goudmijn met een meer in, allemaal leuk en wel maar de gids sprak enkel Portugees dus hebben we ons eigen verhaal er een beetje van gemaakt. Met draken en ontvoerde mijnwerkers, de realiteit echter is dat het de best producerende goudmijn was en dat er hier honderduizenden (!) slaven ( voornamelijk zwarten) hier gewerkt hebben en dat er dan weer duizenden (!) gestorven zijn door instortingen, ontploffingen,... . DePortugezen die hier toekwamen, maakten dan weer massaal kinderen met die slavenvrouwen want hun eigen vrouwen zaten weemoedig te wachten in Portugal. En die gemengde kinderen maakten dan weer kinderen met Britse mannen, Duitse,.. kortom voor elk wat wils en dat maakt dat iedereen hier een beetje bruin is, maar ook beetje Italiaan, Portugees,...
Door de goudkoorts was er hier een tijdlang veel geld en dat zie je aan... de kerken.
Die zijn geweldig versierd, veel goud ( eentje met meer dan 300 kg) en nog meer geweldige houtwerken. Aleijadinho, zelf het resultaat van een Portugees ( timmerman, architect) met een slavin, maakte vele koren en portalen.

Na 2 dagen vertrokken we richting Sao Paulo om door te rijden naar Paraty. Awel, dat is dan ongeveer samen 20 uur op de bus zitten. En ja, zie je het op de kaart? Een omweg, een geweldig grote omweg...en dat is mijn schuld. Ik geef het toe, inschattingsfoutje van ongeveer een uur of 10 maar kijk we hebben die nacht een hostal uitgespaard en een deel van Brazilië by night kunnen zien en (Tom, stopt met zo neen te knikken, ik zal de weg niet meer uitstippelen, beloofd)
Gelukkig maakt Paraty veel goed.
Het historisch centrum is volledig autovrij ( zonder commentaar van de middenstand, echt waar), de huizen zijn wit en de deur - en raamlijsten hebben vrolijke kleuren. De zon schijnt hier de hele dag, het is een vissersdorp en ligt aan de oceaan. Moeten we nog meer zeggen? Het heeft terrasjes, zalig veel terrasjes ( en dat is bijna vijf maanden geleden) en er moet hier geweldig veel dorst gelest worden op die terrasjes en eum het beste van al...hier in de buurt heb je van die stranden dat je alleen maar in films ziet, allez of ik toch voor kort.

Dus nemen we wat verlof hier en rusten we uit zodat we klaar zijn voor carnaval in Rio De Janeiro.
Alstublieft
( ahja stop die atlas maar weg, Tom heeft zijn gelijk gehad, ´t is goed geweest)