zaterdag 30 januari 2010

Brasilia

vrienden van dit blog

ola

we zijn aangekomen in Brazilië en het moet gezegd worden: de trip naar de hoofdstad was onvergetelijk lang ;)

laat ik beginnen bij het prille begin van de week: maandag. We hadden besloten om naar de grens van Brazilië te gaan met de trein, aangezien de trein altijd een beetje reizen is en we na 10 dagen niets doen in Santa Cruz klaar waren om nog eens wat te reizen...de trein wordt door sommigen ook de "death train" genoemd omdat er mensen tussen de wagons meereizen of op het dak en dat af en toe met hun leven bekopen...wij noemen hem eerder zo omdat je er voor minimum 15 uur inzit, maar nu wijk ik af, maandag dus. De trein vertrekt normaal om 16u30 dus we dachten: " laten we wat vroeger gaan zodat we zeker een ticketje hebben" en om half 10 stonden we aan het station ( wat zelfs voor mij geweldig ruim op tijd is). Helaas waren we niet die enige met die gedachten.. er stonden ruim 200 mensen voor ons (500 volgens Tom maar die heeft een groot gevoel voor overdrijving). Dat zagen we niet zitten: 200 mensen die door 1 loketbediende geholpen moesten worden in een veel te warme hal...rechtsomkeer naar ons hostal, alwaar onze vrienden ( lees de kapper en die met de bewerkte ogen) ons gaarne terug zagen :)
Tweede poging volgde op woensdag. Nu kan je je afvragen, ja maar mensjes, koop gewoon net als de trein vertrokken is, je ticket voor de volgende trein. Wel, goede gedachte maar helaas past die niet in het Boliviaans treinplan: je kan hier enkel op de dag van vertrek je ticket kopen én de trein rijdt niet elke dag. ( je hebt verschillende klassetreinen die elk hun vaste dag hebben, wij kozen voor de tweede laagste klasse). Woensdag stonden we om 6 uur op, tegen half 7 met piepoogjes aan het station ( loketten gaan pas open om 7 uur) en we waren nog niet de eersten!!! (die andere zijn duidelijk van het streverslag of mannen van de salopetsekte). Ticket gekocht, teruggekeerd naar ons hostal, kleren vlug gewassen, rugzakken sinds lang nog eens gemaakt, wat eten gekocht,... we moesten een uur op voorhand aan de trein staan, dus namen we vlug een taxi ( stipt een uur op voorhand) en liefste mensen we hebben nog nooit zo een trage taxichauffeur, zonder meter, gehad. Die mens, vriendelijk daar niet van maar hij bleef maar uitleggen over Brazilië en het was duidelijk dat rijden en praten niet samen gingen. Normaal duurt de rit naar het station (en tevens busterminal) 20 minuten, wij deden er 50 over. Dus een snelle uitrekenaar heeft al berekend dat we nog 10 minuten ( de trein is hier, in tegenstelling tot andere landen, wel degelijk heel stipt) hadden om onze rugzak op de rug te doen en te crossen naar dat station ( wat hij dropte ons 2 straten van het station), rugzakken aan iemand te geven die er geld voor vroeg, geen geld meer hebben dus dollars moeten wisselen,moeten wachten omdat diene mijnheer duidelijk van het slome type was, hopen dat hij onze rugzakken in de juiste wagon smeet, in onze wagon springen (de allerlaatste bleek) en knal achter ons gat de deuren toe horen gaan...we ploften ons neer en begonnen aan onze 17 uur durende treinrit.
Alles ging goed, neem het liedje: van voor naar achter van links naar rechts, geweldig letterlijk als je die trein neemt. We reden vooruit, soms achteruit als er een trein in de andere richting aankwam ( 1 spoor) en we schommelde de hele tijd van links naar rechts, geweldig hard... zo hard dat we plots met een geweldig klap stilstonden. We dachten dat de trein ontspoord was maar geen paniek, onze wagon was gewoon 2 van de 4 kabels verloren waarmee hij vasthing aan de volgende wagon...wat een geruststelling ;) Nadat de mannen van het spoor alles maakten gingen we weer van voor naar achter, van links naar rechts...midden in de nacht schoten Tom en ik veel wakker, telkens met de gedachte dat we ontspoorden. Keiveel lawaai, brusk stoppen, schommelen,...wat een rit. Het personeel liep rond met koffie of eten en een agent waakte over ons al waren we van goud.
Plots kwamen er soldaten op onze trein: kogelvrije vest, geweer aan het been, allez een beetje GI JOE. Ze liepen door onze wagon en pikte ons eruit om onze rugzakken te controleren. Spannend...de kegels van Tom vonden ze uiterst verdacht maar na uitvoerig geschud en geklopt te hebben, waren ze er van overtuigd dat het gewone kegels waren en wij maar gewone toeristen.
Donderdag is het al als we uiteindelijk aankwamen in een grensdorpje waar, na de koelte van onze wagon, de warmte ons pakte in een wurggreep waar we niet snel zouden uitraken. ( maar dat wisten we nog niet) We namen een taxi naar de grens, kregen een exit stempel, stapten over de grens...Brazilië here we are now, entertain us...Over de grens namen we een bus en de eerste indruk van Brazilië was: godverdekkie is er nu nergens schaduw?
Aan het busstation toonde iemand ons de weg naar de immigratie, want we waren nog steeds illigaal het land, helaas voor ons en onze stappen in de hitte: het kantoor waar we aankwamen deelde geen stempels uit, er was een ander busstation waar je je stempel kon krijgen en dat was slechts 8 blokken stappen. Samen met een Engels koppel ( ze leken meer op Chinezen: in 7 maand zijn die vanuit Mexico naar hier gekomen) besloten we met de taxi te gaan, de okselvijvers werden al meren en mijn bril bleef niet langer op mijn neus staan maar bengelde aan mijn kin, tijd voor wat verkoeling en wind. Met de taxi naar het andere busstation om daar 10 minuten te laat toe te komen: migratie was dicht, dus zat er niets anders op dan te wachten, te wachten, veel te drinken, te wachten, nog wat te drinken,... Na 3 uur wachten werd in chaotisch toestand onze komst bevestigd en mogen we onbeperkt ( lees 3 maanden) hier blijven. "´T zal dan toch ergens zijn waar er schaduw is zenne", was Tom zijn reactie. Aangezien het daar zo warm was, namen we met Flick en Tom, de bus richting Campo Grande, een stad aan de voet van de pantanal. Onderweg werden we weer gecontroleerd door het leger, maar deze keer viseerde ze vooral de man vooraan in de bus...
Aangezien we eigenlijk niets in Campo Grande te zoeken hadden, besloten Tom en ik, door te reizen naar Brasilia, de hoofdstad.
We kwamen aan in Campo Grande om 22 uur en een half uur later zaten we alweer op de bus richting Brasilia. Jepla, er bestaan nog echte gekken in de wereld en jullie lezen nu er een verslag van :)
Op de bus werden we geweldig hard gecontroleerd, paspoorten afgeven, iedereen moest zijn rugzakken tonen, sommigen hun T-shirt uitdoen, ze klopten overal op ( in de hoop dat er pakketjes drugs zouden uitvallen, idem dito voor de verdachte kegels van Tom)iedereen werd gecontroleerd behalve een reiziger die politie was...(nu weten we hoe we drug moeten verhandelen ze). Allez Brazilië moet een geweldig crimineel land zijn, was onze tweede indruk
Derde indruk: Tom, ziede dat daar, ne carrefour. Half uur later, Sofie ze hebben hier een C&A dus misschien ne H&M ook, kunde een kleedje kopen...de weg naar Brasilia was een weg van Europese indrukkken.
Na 20 uur bussen kwamen we aan in ons hostal en gingen we direct naar de supermarkt (uitgehongerd)...den Delhaize van Brasilia is hier een straat verder: aiki noodles, koffiefilters, yoghurt van danone ( zelfs de light versie), blauwe fanta,...alles hebben ze hier, alles behalve choco. Hoe wreed kan het leven zijn...

Conclusie: twee en een halve dag reizen om in de hoofdstad aan te komen, je klok 2 keer van uur moeten veranderen omdat je door 2 tijdzones reed, 3 keer gecontroleerd worden door soldaten en veel moeten betalen...Brazilië belooft een avontuur te worden ;)

Ahja nog een conclusie: geschreven Portugees lijkt op geschreven Spaans met veel fouten en accenten maar gesproken Portugees eum...laten we zeggen dat dat bijna onverstaanbaar is.

Ahja de allerlaatste conclusie: de sekte van de salopet hebben we achter ons gelaten. Meer weten over de sekte? Allemaal goed en wel maar nu wil ik mij douchen ( ja,dat is echt nodig)dus het zal voor een andere keer zijn...
Ciao

vrijdag 22 januari 2010

Esperar, esperar, negociar, esperar y... vender

(geen paniek het wordt een Nederlandstalig tekstje)

Aan allen die dit lezen: geweldige proficiat want hier volgt een up date van onze vakantie hier in Santa Cruz
Aan allen die dit niet lezen: tja daar maken we geen woorden aan vuil zeker?

Vrijdag hebben we de hele dag de moto zitten/ staan kuisen en Tom stond erop dat er een tandenborstel aan te pas kwam, dus zo gevraagd zo gedaan...In die hitte ( 35 graden) samen aan één moto zitten, laat ons zeggen dat dat pas een relatietest was, maar wel met glans doorstaan want tegen 6 uur stond er een moto te blinken.

Zaterdag nam Tom de bus naar La Paz om onze rugzakken te gaan halen. We waren er zeker van dat de moto hier verkocht ging worden en Tom wou wel eens iets anders aandoen dan zijn zwembroek. Na 15 uur op de bus gezeten te hebben, ons portemonneeke te laten stelen, gedronken te hebben nam hij weer de bus om terug naar Santa Cruz te komen...
en jawel maandag kwam hij aan ( als een wrak, we moeten eerlijk zijn)
Gedurende de hele week probeerden we de moto te verkopen, ondertussen ook nog wat socializen met Nederlanders en Brazilianen, maar zonder echt resultaat. De mensen bleven staan, vroegen de prijs en liepen weer verder :) Gisteren zijn we naar de krant gegaan om een zoekertje te plaatsen en met succes want sinds half drie deze middag zijn we officeel motoloos en dollarrijk.

En voor allen die dacht dat een week wachten geweldig tof is, mispoes, maar we hadden geluk want
  • die Brazilianen kwamen naar hier voor een facelift en lipo. Ik had de eer en het genoegen om de vóórfoto´s te (moeten) mogen bewonderen
  • er woont hier een vrouw en die nam het enige dubbele bed hier voor haar rekening, ondertussen weten we ook dat ze hier was voor ne facelift, dus vergeven we het haar
  • een van de Brazilianen overtuigde mij om ook iets te laten doen aan mijn neus
  • maar Tom vindt die geweldig mooi
  • dus vond die Braziliaan dat er wat vet wegmocht aan mijn buik
  • oke, sindsdien mijden we de Brazilianen
  • helaas lukte dat niet want hun paspoort werd gestolen door een valse politieagent
  • en geloof het of niet, een half uur later kreeg Tom het paspoort in zijn handen gestopt
  • gelukkig hadden we ze voor hun operatie gezien want anders hadden we de Brazilianen niet herkend
  • en die sukkelaars werden dan nog eens lastig gevallen door iemand die dacht dat ze dieven waren, ajaa met die plakkers op hun gezicht...
  • gelukkig waren er ook nog Hollanders waar we mee konden praten
  • en Tom kon er zich nog eens zat mee drinken
  • en dat met Boliviaans bier, dat belooft voor in België
  • toen de Hollanders weg waren kwamen er nog Brazilianen toe, waarvan een homostelletje
  • vriendelijke mensen daar niet van maar één van die twee is sinds gisteren een kapsalon begonnen in ons hostal recht aan ons kamer
  • kortom het zit hier vol Brazilianen die iets of aan hun neus of aan hun haar laten doen
en omdat we duidelijk niet genoeg krijgen van die Brazilianen, gaan we naar Brazilië, nem

zaterdag 16 januari 2010

samen op de moto, ja gezellig

Na een verkwikkende pauze in het zomerse Sucre, waren we klaar om alweer op de moto te springen (lees: Tom springt er bijna over en Sofie kruipt erop als een elegant nijlpaard, het heeft ook iets).

Eerste plan: la ruta del Che
We hadden er in La Paz al iets over gehoord en dachten nu we toch hier zijn waarom rijden we niet langs de ( laatste) voetsporen van Che Guevara.
Eerst reden we naar Villa Serano, een dorp dat weinig te maken heeft met Che maar wel de grootste sarango ( een soort ukulele) ter wereld heeft. Uiteraard mochten we dat niet missen ;)Onderweg reden we door de bergen maar met veranderend klimaat: met een stoet papegaaien om ons heen ;) We verbleven bij een geweldig vriendelijke vrouw, die ook ons ontbijt wou klaarmaken ( een sjanske want in heel dat dorp was er een restaurantje dat open was en slecht eten reserveerde)
Met een boke in de maag reden we door naar La Higuera. Eerst bezorgden we een ezel een bijna vroeggeboorte (zo dom als een ezel klopt echt wel) en toen stopte een rivier onze weg. We konden kiezen links of rechts maar rechtdoor was geen optie ( daar stond een boom met alweer een ezel dwaas naar ons te kijken). We vertrouwden het zaakje niet echt dus stapten we wat terug naar de werkmannen en eentje kwam mee om polshoogte te nemen. Hij toonde ons hoe we het best gingen...en toen stapte Tom over

( en ik nadien in mijn bloot gat, waar geen foto´s van bestaan...gelukkig)
Nadien wouden we aan de oever wat bekomen van ons avontuur maar helaas hadden de muggen vers vlees geroken en in geen tijd waren we overbeten dus reden we maar door, richting El Oro, naar het volgende opstakel maar dat wisten we toen nog niet.
Maar het werd al snel duidelijk...
dat dit niet voor beginners was maar eerder iets voor ons ;)

Na een uur in de hitte (32 graden) zwoegen, stonden we zowaar aan de overkant te zoeken naar een beetje schaduw, dat we helaas niet vonden. Dus reden we maar weer verder, op naar het volgende obstakel maar dat wisten we toen ook nog niet ;)
Daar zijn geen foto´s van omdat het een rivier betrof omgegeven door modder, zo diep dat Tom zijn evenwicht verloor, ik hem moest redden en dat we tot aan onze kuiten vol modder hingen en plots 200 kg meer wogen.
En toen , na heel lang rijden, na minimum 700 bochten naar links en evenveel naar rechts, na veel pauzekes wegens poeppijn, na de oversteek van Rio Grande (gelukkig met brug), kwamen we in La Higuara aan.


Hier werd Che gevangen genomen, kreeg hij zijn laatste avondmaal en werd hij uiteindelijk ook doodgeschoten. Wij sliepen in het huis van de telegrafist, die op het moment van Che zijn dood, de boodschap de wereld in zond en we spraken met de vrouw die zijn laatste avondmaal maakte: soep en dan nog niet de soep die hij wou ( daar was het seizoen niet voor)
Alleszins het dorpje is nu Che gek (toen verstonden ze dat allemaal niet), heeft 3 standbeelden van Che en ongeveer evenveel inwoners.
De volgende dag wouden we vroeg vertrekken maar Juan en zijn makkers hielden ons aan de praat en toen we naar Vallegrande wouden vertrekken was het al middag :)
Maar geen nood 250 bochten links terug omhoog ( en evenveel rechts terug omhoog) en dan veel boebels en heuvels later arriveerden we in Vallegrande. De stad heeft zijn bekendheid te danken aan het feit dat Che hier tentoongesteld werd aan de buitenwereld. Het moet gezegd worden, de mensen waren blij dat ze van hem vanaf waren ( begrijpelijk wie wil er nu een soldaat in zijn hof, die over dingen spreekt waar je nog niet had over nagedacht?), ze hakten zijn handen af en sneden nog wat in zijn hoofd om zeker te zijn dat hij niet terug kon komen en toen begroeven ze hem op een geheime plek. ( maar wij vonden die plek gemakkelijk)

het wasbekken waarop ze Che Guevara aan de wereld toonden.

In Vallegrande bezochten we dus het ziekenhuis waar ze Che toonden, de geheime plek waar hij begraven werd (aan de luchthaven), de plek waar zijn strijdmakkers begraven liggen (en ook Tania de enige vrouw in de campagnie), kortom we hebben bijna alles gezien wat er te zien viel en waren klaar voor deel 2 van ons plan
deel 2: Jezuietencircuit
Na de Che trail reden we door naar Samaipata, gekend voor zijn precolombiaans fort (El Fuerte) en vele watervallen. Toen we dit hadden gezien dachten we: laten we nog een weekje verder rijden met de moto en richting het noorden. Daar hebben de Jezuieten immers een heel circuit van kerken en gemeenschappen gebouwd, die we wel wouden zien.
Ze deden alles in samenspraak met de plaatselijke bevolking: bouwden samen de kerk, leidden samen een gemeenschap, leerden over de gewoonten hier en de Chiquitos leerden over onze gewoonten. Heel harmonieus en ze zijn hier dan ook geweldig fier op hun kerken. ( werelderfgoed)

We vertrokken maar na een uurtje rijden brak er iets...het slot van onze ketting, het duurde 9 uur vooraleer we weer verder konden.
Inderdaad, ik heb 9 uur alleen op Tom gewacht en wat doet een mens alleen dan?
  • turnoefeningen


  • mieren verminken ( want die waren zo groot dat Tom mij niet ging geloven als ik er niet een verminkte)


  • die ontsnapte verminkte mier dan maar vermoorden


  • muggen doodslaan


  • muggenbeten tellen van de niet doodgeslagen muggen


  • water krijgen van een buldozerchauffeur ( nadien ook nog zijne appel)


  • 125 rondjes maken


  • schaduw zoeken


  • zien hoe kleine mieren die vermoorde verminkte mier in stukjes deelden en meenamen naar hun graf


  • dus weer een mier moeten vermoorden


  • mij dus geweldig hard vervelen ;)
Na de valse start, reden we van Samaipata, door Santa Cruz richting San Juan, een rit van 5 uur op een goede baan ( weliswaar met putten in waar de Rosstraat jaloers op zou zijn). Daar bezochten we de eerste gerestaureerde kerk en het museum. En we werden al direct getrakteerd op een regenbui waar dan weer Frank De Boosere jaloers op zou zijn.
Na een verkwikkende nachtrust was het plan om via Concepcion door te rijden naar San Ignacio maar zover zijn we niet geraakt. Na 30 km stopte de goede baan en was het een modderbaan. Maar echt een modderbaan, niet gewoon een crossparcours he. Aangezien het regensiezoen hier echt zijn intrede heeft gedaan en we door jungle reden, besloten we na de zoveelste bui de brui eraan te geven. Zo graag wouden we de andere kerken niet zien. Compleet onder de modder , reden we terug naar San Juan, vanwaar we dan terug reden naar Santa Cruz.

de kathedraal in Concepcion

En nu staat de moto te koop, zijn onze kleren in de wasserij en bekomen wij van ons motoavontuur.
Hop naar het volgende ;)

zaterdag 2 januari 2010

eindejaarsspecial

omdat alle goede boekskes het doen en omdat we graag trends volgen...daarom en alleen daarom een fotospecial

gepakt en gezakt gaan we op weg
wat fotogeniek wezen in Uyunitreinkerkhof

de eerste platte band
Salar de Uyuni
het hotel uit zout tweede platte band
kerstavond met sneeuw
geweldige nieuw fototoestel met lelijke kaders maar bij deze... vrolijk kerstfeest en gelukkige feestdagen
laguna Colorado kerstmismaal aan de laguna Colorado
soms is de weg niet echt ideaal maar wel mooi
af en toe slapen we in een ziekenhuis en dan ziet dat er zo uit

en de beste chauffeur ter wereld is....

Dit is een voorsmaakje van onze foto´s, volledige versie te bewonderen als we thuis zijn ;)