maandag 28 december 2009

Motorcycle diaries

Kameraden

verenig u, samen vechten we tegen het kapitalisme. Het rode kwaad zijn wij en we zijn er fier op.

Zo zou het dagboek van onze voorganger begonnen kunnen zijn, wij houden het op iets minder communistisch. ( we willen immers hier niet neergeschoten worden door het leger...)

Vandaar... liefste dagboek

we zijn nu goed tien dagen onderweg met onze moto en we kunnen nu al zeggen dat het onvergetelijk is.

De eerste dag reden we van La Paz naar Oruro. Tom moest eerst van mij een rondje maken in La Paz met al onze bagage want ik vertrouwde het niet helemaal. (elke minuut uitstel was goed voor mij) Na wat aarzalen, kroop ik met een bang hartje van achter op de moto.En ik moet zeggen het ging veel te traag. We deden er een uur over om uit het centrum van La Paz te geraken terwijl de afstand nog geen km is. Gelukkig had iemand ons gezegd hoe we uit La Paz moesten geraken want we hoorden van Hollanders dat die er een halve dag over gedaan hadden (wegwijzers zijn uiterst zeldzaam hier). Na een uurtje rijden waren we in El Alto. Volgens de mensen van La Paz een deel van La Paz maar volgens de mensen in El Alto een stad apart. Feit is dat er nu iemand rondloopt met een schoon sjakoske en fototoestel, wij kunnen het weten want we zijn het onze daar verloren.

Tegen de valavond kwamen we aan in Oruro, bleek dat er in het sjakoske ook ons boek van Bolivia zat, dus moesten we de dag nadien terug naar La Paz.
Vrijdag dus de bus op voor de rit naar La Paz, vlug een nieuw fototoestel gekocht en dan ook maar een boek ( en andere praktische spulletjes die in het sjakoske zaten), dan weer de bus op om terug naar Oruro te gaan.

Zaterdag vertrokken we richting Uyuni. Men had ons gezegd dat de weg vanaf Cruce wat minder was. Wat een onderstatement. De weg was geen weg meer maar een veldwegel. Hoppend en bostend reden we ons een baan door het mooie landschap. Na een paar uur rijden begon het echter te regenen en de veldwegel veranderde in een crossparcours ( en gelukkig hadden we nu net toevallig ne crossmoto gekocht sie) dus kwamen we gebroken ( maar vooral geweldig vuil) aan in Uyuni. We besloten prompt om van zondag een rustdag te maken.

Maandag trokken we richting de Salar de Uyuni, een geweldig grote zoutvlakte, of dat dachten we toch. Na 20 km wou onze poep een pauzeke en toen we weer wouden vertrekken hadden we een platte achterband. Na veel gevloek hebben we hem kunnen vervangen maar was het te laat om nog te vertrekken naar de Salar dus reden we maar terug naar Uyuni.

Dinsdag zijn we iets vroeger vertrokken en raakten we zonder problemen op de Salar. Je hebt Dashwit en dan Salarwit. Geweldig wit dus en zoutig. We aten ( droge koeken met confituur) op een eiland vol cactussen midden in de Salar ( er zijn er zo 15). Bleek dat aan de andere kant van dat eiland een restaurantje was en alle tours daar stopten, wij dus ook even.
Na een pauzeke voor foto´s reden we verder richting San Juan. Daar wouden we slapen.
We vroeger aan toevallige voorbijgangers hoe lang het nog rijden was en die verzekerden ons dat het een uur, maximum een uur en en half was. Wel, geloof nooit of te nimmer toevallige voorbijgangers want wij deden er nog 5 uur over. De weg was verschrikkelijk, vol zand en diepe geulen. Gelukkig kwamen we voor het donker aan in een het kleine dorpje San Juan (Evy, Heikruis is er een grootstad tegenover). Daar vonden we een hostal gemaakt uit zout waar we met veel warmte werden ontvangen.

Woensdag trokken we verder en ons plan was om aan de laguna Colorado te slapen. Het plan mislukte want na een uur en een half rijden, kregen we weer een platte band ( voorkant deze keer) De zon scheen keihard en we bevonden ons in een woestijn, niet echt de ideale plek om een band te vervangen. ( niets, geen stenen, bomen,... alleen zout, zon, zand en wij) Na 2 uur zweten en zwoegen besloot Tom hulp te zoeken want we kregen die band niet terug op zijn plek. Na nog eens 2 uur later kwam hij eraan met Michel, onze Franse held. Samen met Michel kregen we het wiel op de juiste plaats maar waren we een boutje kwijt. We moesten dus terug naar San Juan, maar toen reed voor het eerst ( na 4 uur niemand gezien te hebben, leek het wel een wonder) een jeep voorbij met toch wel niet de juiste bout zeker. Tegen dan was het veel te laat om nog te vertrekken dus keerden we terug naar San Juan, alwaar we weeral warm werden ontvangen.
We regelden dat we de volgende dag een jeep konden volgen ( uw weg zoeken in de woestijn is echt niet zo simpel zenne)

En donderdag, alweer met hernieuwde moed, richting Colorado. Mensen hadden ons gewaarschud dat de weg er weeral niet zo goed bij lag. Wel,Bolivia heeft veel geluk dat het wondermooi is, maar de volgende keer dat ik terug kom is het met een buldozer. We raakten niet aan de laguna Colorado ( thans maar 175 km verder) maar we stopten na een dikke 8 uur rijden aan een hotel Del Dsierto. Normaal superduur (75 dollar per persoon) maar wij sliepen er spotgoedkoop. (7 euro voor ons tweetjes) ( de baas was wat zat toen hij de prijs zei en kon nadien niet meer terug grabbelen, we kregen zelfs een fles champagne voor kestavond) Gelukkig waren we daar gestopt want we hadden de moto nog maar net ontladen of het begon te sneeuwen. Inderdaad, wij hadden een witte kerstavond in de woestijn.
( maar lagen, volgens Tom, het vroegst in 20 jaar op kerstavond in ons bed)

Vrijdag raakten we na nog meer woestijnbanen ( we reden onze eigen Parijs - Dakar) dan toch zonder problemen aan de Laguno Colorado. Wij hoopten op een lekker restaurantje, wat romantisch kerstsfeertje maar kregen een mistroostend dorp in de plaats waar de mensen duidelijk niet graag leven. We lieten het niet aan ons hart komen, kochten wat tonijn en mayonaise en maakten er met ons tweetjes iets gezellig van want het meer is echt wondermooi.
De kleur verandert samen met de wind. We zagen blauw, wit en veel rood. ( kan ook door de duizende flamingo´s geweest zijn). Aangezien we wat achter zaten op ons schema, besloten we door te rijden naar San Pablo De Lipez. Volgens onze kaart een iets groter dorp met meer mogelijkheden. Dus holder de bolder daar naar toe, via het dak van de Andes ( we stonden boven 5000 m en dat geeft een machtig gevoel) Zo ver als je kon kijken, zag je alleen maar bergen en dalen. Wel nooit gedacht dat ik het ging zeggen maar... ik genoot echt van die bergen. ongelooflijk, echt waar. We reden door sneeuw, in de hete zon, we kregen een pijnlijke hagelbui boven ons hoofd, we reden en bleven maar rijden. Toen kwamen we aan in een dorpje en dachten we "eindelijk pauze", helaas pindakaas het was het verkeerde dorp. San Pablo was nog een uur verder rijden. ( bizar hoor, want aan de laguno colorado zeiden ze ons dat San Pablo maar 3 uur rijden was en zaten we niet alweer 6 uur op die moto?) Wel mijn gat protesteerde toen luid en duidelijk...Resultaat? Ik in een jeep achter Tom die op de moto zat en na een dik uur kwamen we aan in het juiste dorp. Maar alweer, wat een weg. Je gelooft het nooit: we moesten door riverbeddingen rijden ( met of zonder water) de weg was op sommige plaatsen zo hard verzakt dat ze een stuk berg hadden weggekapt zodat je toch kon passeren zonder in een ravijn te vallen,...Ongelooflijk.
Toen we daar aankwamen was Tom al druk aan het onderhandelen met een vrouw over een slaapplaats...in een ziekenhuis. Jawel, we sliepen in het enige bed van dat gezondheidscentrum en hadden een persoonlijke verpleegster ter onze beschikking. Eten vinden was moeilijker en na weer wat onderhandelen mochten we bij een andere vrouw eten. Tegen half negen kwamen we eraan en hoewel het zaterdag was, liep er geen kat op straat. Het was een pikkedonker ( elektrictiteit was er zelden) dus bij kaarslicht ( dan toch nog romantiek) in een kamertje waar alles in stond ( van bed tot tafel tot moto tot...) kregen we een heerlijke maaltijd.

Zondag vertrokken we vroeg om volgens die onbetrouwbare bronnen 3 uur later aan te komen in Tupiza. Aha, we deden er 8 uur over maar hadden ook wel weer af te rekenen met een lekke band en alweer een hagelbui. Maar mannen echt, jullie volgende reis moet Bolivia worden. Het mooiste dat ik ooit al heb gezien ligt tussen de laguna Colorado en Tupiza. Zo een mooi landschap, awel ik heb er geen woorden voor. Bergen, rosten, cactussen, rivieren, llama´s, vicuñas, alpaca´s, modder, sneeuw, nog meer bergen,...De weg tussen San Pablo en Tupiza gaat vooral op en neer, op en neer en wederom op en neer. De weg is niet de beste maar je krijgt (inclusief een geweldig zeer gat) veel in de plaats.

Vandaag namen we een rustdag en daar zijn onze lijf en leden geheel tevreden mee maar morgen vertrekken we alweer richtig Potosi. ( ter info volgens de bronnen 8 uur rijden, ik hou mijn gat vast)

woensdag 16 december 2009

La Paz

De 20 redenen waarom een weekje La Paz nodig is/was :
  1. om te wennen aan de hoogte (4000m, hopla, maar niet ziek, joehoe)


  2. om de grote, mooie, geweldige,hoge, drukke,... stad te verkennen


  3. om een dag uit te regenen


  4. om Koen Bernauw ne keer te zien


  5. om te genieten van een banana split


  6. om eens Thaïs, Arabisch of ander buitenlands eten te kunnen eten


  7. om veel onhoog en omlaag te wandelen


  8. om de rest van de dagen keihard te verbranden


  9. om toch nog wat soeveniertjes te kopen


  10. om een samonelavergifiting te krijgen na het eten van die banana split


  11. om een megastrop te krijgen in mijn haar door te veel in bed te liggen ( den Bob Marley zou er jaloers op geweest zijn)


  12. om te beseffen dat we over half weg zijn (pffff, diepe zucht)


  13. om Mercedes te bezoeken (rond nieuwjaar slapen we waarschijnlijk bij haar, Mieke)


  14. om een soort carnavalstoet te zien (met maskers die we zagen in een museum, geweldig)


  15. om te bekomen van de samonelavergifting (bijna genezen)


  16. om te bekomen van de haarkambeurt ( telt vooral voor Tom)


  17. om sleutels en een ketting te kopen (zie nummer 20)


  18. om in 1 straat 4 musea te doen (eigenlijk 3 maar je betaalde voor 4)


  19. om stil te staan bij de goedkopere prijzen hier (dezelfde als in Peru alleen moet je die niet door 4 maar door 10 delen)


  20. maar vooral om dit te kopen:

Vanaf nu sjeezen we daar Bolivia mee rond. De bedoeling is dat zo´n 3 weken te doen en hem dan te verkopen. We zouden vooral naar het zuiden en het oosten gaan, aangezien dat hier altiplano is (hoogland). Nadien komen we terug naar La Paz (onze grote rugzak staat hier dan nog) om dan via de jungle naar Brazilië te gaan.
En ja dat heeft ongeveer een week in beslag genomen: zoeken, afbieden, attibuten kopen ( wees gerust mama, een helm hebben ook, allez 2), opnieuw zoeken, rondstappen om nog meer te zoeken en dan uiteindelijk te kopen. Als je een moto hier koopt, mag je er 3 maanden mee op proef rijden voor je een nieuw nummerplaat moet aanvragen. Ideaal voor ons niet waar. Daarvoor moet je naar een advocaat en naar de notaris.
Veel heen en weer geloop maar sinds gisteren is hij van ons.
En daar zijn we uitermate content mee :)

zondag 6 december 2009

Van Cuzco naar Bolivië

We zijn in ons derde land en dat deugd ( maar ook wel pijn, want het gaat zo snel).

Maar hier geraken dat was een paar andere mouwen.
Donderdag wouden we een ticketje kopen richting Copacabana, hier in Bolivië. Met de taxi richting Terrestre Terminal en daar aangekomen een beetje aan windowshoppen doen en prijzen vragen. Bleek dat elke maatschappij wel iets slecht kon zeggen over de andere. Allemaal vertelden ze wat voor leugens de anderen wel niet durvden vertellen. We stonden erbij en luisterden maar. We kozen dan maar voor de " eerlijkst uitziende" madam en hadden moeten weten dat "eerlijk uitziende" madammen niet altijd te vertrouwen zijn.

Vrijdag moesten we om 21.30 bij haar staan en dan kregen we een ticketje tot in Puno ( aan de Peruaanse kant van het Lake Titicaca) en dan een ander tot aan Copacabana ( aan de andere kant van het water dus). Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdag, iets voor half tien (jepla, mijn schuld) stonden we aan haar deskje te wachten. Bleek dat we niet op de lijst stonden en dat ze nog in zeven haasten ergens anders een plekje zocht voor ons. Maar geen paniek, alles was in orde...
Om iets na 22uur (terwijl de bus vertrok om 22uur, angszweet overal...) kochten we een ticketje om uit het busstation te mogen (dat is de gewoonte hier) en zochten we onse bus. Die stond al niet op zijn normale standplaats, wat geweldig bizar is omdat Peru het best georganiseerde busland is dat we al zagen en dat schrijf ik echt zonder ironie ( bewaking, camara beveiliging, gefilmd worden als je de bus op stapt,...). Maar geen paniek, alles was echt in orde...
We stonden te wachten in de gietende regen want de mijnheer die de koffer van de bus normaal open doet, was plots verdwenen maar hey, weer geen paniek alles komt echt in orde.

Uiteindelijk mochten we instappen en bleek dat direct nadat we ons plekje hadden gezocht er geweldig veel pubers ook op die bus moesten kruipen. Zo veel dat er plaatsen tekort waren en dat er geweldig beschuldigend naar ons werd gekeken...maar geen paniek, weet je wel, alles komt in orde. We moesten verhuizen naar de beneden verdieping, gelukkig want Tom zijn raam lekte langs alle kanten.
Daar aangekomen moesten er 2 pubers plaats maken voor ons, en dat vonden die geweldig plezant want boven hadden ze geen zitplaats meer. ( je zag ze zo denken, gringos son tontos) Voor het eerst dacht ik, oef het komt in orde, ware het niet dat mijn zitkussen los zat en ik dus steeds naar voren klikte ( en dat zo voor een uur of 6), ware het ook niet dat de wc ondergescheten was door een (of meerdere) pubers van boven en dat je boven de bril moest hangen of je ook vol hing en dat die bus net stopte op het moment dat je niet wou. Maar dat had allemaal nog meegevallen had die wc geen raam gehad dat zo groot was dat iedereen je kon zien sukkelen met een bril vol stront en je gat in de lucht. Maar geen paniek, alles was in orde ;)

Na 6 uur kwamen we aan in Puno en daar kwam ook een van de 2 geweldige gekke Japanners aan...onze dag was direct goed. Peace and love...( maar dan in het Japans)

Daar moesten we 2.5 uur wachten op de volgende bus en geloof het of niet die was echt in orde
en zitten we nu in het zonovergoten Copacabana onze Boliviareis wat uit te stippelen.

donderdag 3 december 2009

strak plan

neen, geen reclame voor Passage Fitness First of andere lichaamsveranderende bedrijven, gewoon ons strak plan.

(ons = opgesteld door mejuffer Sofie Aimé Marie - Jeanne Buyse en veranderd, verbeterd en uiteindelijk goedgekeurd door de heer Tom Jan Stefanie Van Damme, el gato voor de vrienden.)

Op een mooie ochtend kwamen we aan in Cuzco, ook wel genaamd " dure en ik geef graag foute informatie"- stad. Het was vroeg in de ochtend maar toch besloten we direct een hostal te zoeken, hoog boven het historisch centrum ( 157 trappen hoger om precies te zijn). Gezocht, gevonden, gegeten en direct geslapen.
Na het slapen zijn we de trappen neder gedaald om de stad te verkennen en het moet gezegd worden: het is hier mooi, hobbelig, warm en toeristisch ( maar eigenlijk vooral mooi)

Op de plaza de Armas ( zowat de grote markt hier, maar dan anders) zijn de meest gehoorde zinnen:
- masaje, señorita?
- doe djoe vant a toer to Machu Picchu?
- foto, 1 sol, 1 sol amigo
- masaje happy end, señor?

Na wat rondgestapt te hebben besloten we het " boleto turistico" te kopen, een duur ticket dat je nodig hebt om 16 geschiedkundige plaatsen te bezoeken. Helaas krijg je maar 10 dagen te tijd om dat af te werken en dat vereist een strak plan, niet waar? ( vooral als je weet dat het verste plekje 45 km uit Cuzco ligt)

Ons strak plan
dag 1:
  • museum van de tijdelijke tentoonstellingen bezoeken
  • doorstappen naar het museum van de plaatselijke geschiedenis
  • vervolgens naar het nuseum van de volkse kunst te stappen
  • om te eindigen in het Qorkancha museum
  • en voor het slapen gaan een dansvoorstelling mee te pikken ( het enige dat de moeite waard was om te doen, helaas)

dag 2:

  • met de bus naar Tambomachay rijden
  • naar beneden stappen richting puka pukara
  • verder afdalen richting Cuzco via Q´enqo
  • uiteindelijk ook Saqsaywaman bezoeken
  • en passeren via Jezus ( overal is er een Jezus boven aan de bergen)

Dag 3:

  • stappen naar Pisaq (en hier begon het geven van verkeerde informatie, de ene zei 20 km en de andere zei 40 km, groot verschil als je in de bergen bent. Het plannetje van de toerische dienst gaf 32 km aan, dat van het toeristenbiljet 22. Het kwam erop neer dat niemand begreep waarom we wilden stappen als er zo goedkope bussen zijn, na 15 km snapten we het zelf niet meer en namen de bus richting Pisaq)
  • Pisaq zelf bezoeken (4 km omhoog volgens het plannetje van de toeristische dient, 8 volgens de Lonely Planet)
  • slapen in Pisaq

Dag 4:

  • stappen naar Urubamba ( deden we niet omdat iedereen zei dat het ongeveer 50 km verder lag, we geloofden hen graag)
  • slaapplaats zoeken (deden we maar geen enkel werd goedgekeurd wegens te duur)
  • richting Chinchero rijden met de bus
  • teruggaan naar Urumbamba ( maar dat werd dus Ollantaytambo)

Dag 5:

  • bus nemen naar Ollantaytambo ( was niet nodig aangezien we in een stoffig hospedaje sliepen)
  • Ollantaytambo bezoeken ( en daar een bloedneus krijgen)
  • slapen

Dag 6:

  • bus nemen richting jungle
  • daar andere bus nemen richting bergen
  • dan nog een andere bus nemen richting het water
  • de treinsporen volgen tot aan Aguas Calientes ( gelukkig samen met 2 geweldig zotte Japanners)
  • slapen in Aguas Calientes

Dag 7:

  • omhoogstappen naar Machu Picchu
  • de Huayna Picchu opklimmen voor het mooie uitzicht ( en wie zagen we daar? Inderdaad de 2 geweldig zotte Japanners)
  • naar beneden stappen
  • Machu Picchu bewonderen ( en daar lang blijven aangezien het zo duur is, we deden het samen met de 2 geweldige zotte Japanners)
  • naar beneden stappen richting Aguas Calientes ( zonder de Japanners, die houden niet zo van stappen)
  • trein naar Cuzco nemen

In het strakke plan zat niet: eten, naar toilet gaan, iets drinken, wat babbelen met de mensen, rondkijken in de stadjes, markten bezoeken, souvernirs kopen en onszelf wassen, maar wees gerust dat deden we dus ook.