maandag 28 december 2009

Motorcycle diaries

Kameraden

verenig u, samen vechten we tegen het kapitalisme. Het rode kwaad zijn wij en we zijn er fier op.

Zo zou het dagboek van onze voorganger begonnen kunnen zijn, wij houden het op iets minder communistisch. ( we willen immers hier niet neergeschoten worden door het leger...)

Vandaar... liefste dagboek

we zijn nu goed tien dagen onderweg met onze moto en we kunnen nu al zeggen dat het onvergetelijk is.

De eerste dag reden we van La Paz naar Oruro. Tom moest eerst van mij een rondje maken in La Paz met al onze bagage want ik vertrouwde het niet helemaal. (elke minuut uitstel was goed voor mij) Na wat aarzalen, kroop ik met een bang hartje van achter op de moto.En ik moet zeggen het ging veel te traag. We deden er een uur over om uit het centrum van La Paz te geraken terwijl de afstand nog geen km is. Gelukkig had iemand ons gezegd hoe we uit La Paz moesten geraken want we hoorden van Hollanders dat die er een halve dag over gedaan hadden (wegwijzers zijn uiterst zeldzaam hier). Na een uurtje rijden waren we in El Alto. Volgens de mensen van La Paz een deel van La Paz maar volgens de mensen in El Alto een stad apart. Feit is dat er nu iemand rondloopt met een schoon sjakoske en fototoestel, wij kunnen het weten want we zijn het onze daar verloren.

Tegen de valavond kwamen we aan in Oruro, bleek dat er in het sjakoske ook ons boek van Bolivia zat, dus moesten we de dag nadien terug naar La Paz.
Vrijdag dus de bus op voor de rit naar La Paz, vlug een nieuw fototoestel gekocht en dan ook maar een boek ( en andere praktische spulletjes die in het sjakoske zaten), dan weer de bus op om terug naar Oruro te gaan.

Zaterdag vertrokken we richting Uyuni. Men had ons gezegd dat de weg vanaf Cruce wat minder was. Wat een onderstatement. De weg was geen weg meer maar een veldwegel. Hoppend en bostend reden we ons een baan door het mooie landschap. Na een paar uur rijden begon het echter te regenen en de veldwegel veranderde in een crossparcours ( en gelukkig hadden we nu net toevallig ne crossmoto gekocht sie) dus kwamen we gebroken ( maar vooral geweldig vuil) aan in Uyuni. We besloten prompt om van zondag een rustdag te maken.

Maandag trokken we richting de Salar de Uyuni, een geweldig grote zoutvlakte, of dat dachten we toch. Na 20 km wou onze poep een pauzeke en toen we weer wouden vertrekken hadden we een platte achterband. Na veel gevloek hebben we hem kunnen vervangen maar was het te laat om nog te vertrekken naar de Salar dus reden we maar terug naar Uyuni.

Dinsdag zijn we iets vroeger vertrokken en raakten we zonder problemen op de Salar. Je hebt Dashwit en dan Salarwit. Geweldig wit dus en zoutig. We aten ( droge koeken met confituur) op een eiland vol cactussen midden in de Salar ( er zijn er zo 15). Bleek dat aan de andere kant van dat eiland een restaurantje was en alle tours daar stopten, wij dus ook even.
Na een pauzeke voor foto´s reden we verder richting San Juan. Daar wouden we slapen.
We vroeger aan toevallige voorbijgangers hoe lang het nog rijden was en die verzekerden ons dat het een uur, maximum een uur en en half was. Wel, geloof nooit of te nimmer toevallige voorbijgangers want wij deden er nog 5 uur over. De weg was verschrikkelijk, vol zand en diepe geulen. Gelukkig kwamen we voor het donker aan in een het kleine dorpje San Juan (Evy, Heikruis is er een grootstad tegenover). Daar vonden we een hostal gemaakt uit zout waar we met veel warmte werden ontvangen.

Woensdag trokken we verder en ons plan was om aan de laguna Colorado te slapen. Het plan mislukte want na een uur en een half rijden, kregen we weer een platte band ( voorkant deze keer) De zon scheen keihard en we bevonden ons in een woestijn, niet echt de ideale plek om een band te vervangen. ( niets, geen stenen, bomen,... alleen zout, zon, zand en wij) Na 2 uur zweten en zwoegen besloot Tom hulp te zoeken want we kregen die band niet terug op zijn plek. Na nog eens 2 uur later kwam hij eraan met Michel, onze Franse held. Samen met Michel kregen we het wiel op de juiste plaats maar waren we een boutje kwijt. We moesten dus terug naar San Juan, maar toen reed voor het eerst ( na 4 uur niemand gezien te hebben, leek het wel een wonder) een jeep voorbij met toch wel niet de juiste bout zeker. Tegen dan was het veel te laat om nog te vertrekken dus keerden we terug naar San Juan, alwaar we weeral warm werden ontvangen.
We regelden dat we de volgende dag een jeep konden volgen ( uw weg zoeken in de woestijn is echt niet zo simpel zenne)

En donderdag, alweer met hernieuwde moed, richting Colorado. Mensen hadden ons gewaarschud dat de weg er weeral niet zo goed bij lag. Wel,Bolivia heeft veel geluk dat het wondermooi is, maar de volgende keer dat ik terug kom is het met een buldozer. We raakten niet aan de laguna Colorado ( thans maar 175 km verder) maar we stopten na een dikke 8 uur rijden aan een hotel Del Dsierto. Normaal superduur (75 dollar per persoon) maar wij sliepen er spotgoedkoop. (7 euro voor ons tweetjes) ( de baas was wat zat toen hij de prijs zei en kon nadien niet meer terug grabbelen, we kregen zelfs een fles champagne voor kestavond) Gelukkig waren we daar gestopt want we hadden de moto nog maar net ontladen of het begon te sneeuwen. Inderdaad, wij hadden een witte kerstavond in de woestijn.
( maar lagen, volgens Tom, het vroegst in 20 jaar op kerstavond in ons bed)

Vrijdag raakten we na nog meer woestijnbanen ( we reden onze eigen Parijs - Dakar) dan toch zonder problemen aan de Laguno Colorado. Wij hoopten op een lekker restaurantje, wat romantisch kerstsfeertje maar kregen een mistroostend dorp in de plaats waar de mensen duidelijk niet graag leven. We lieten het niet aan ons hart komen, kochten wat tonijn en mayonaise en maakten er met ons tweetjes iets gezellig van want het meer is echt wondermooi.
De kleur verandert samen met de wind. We zagen blauw, wit en veel rood. ( kan ook door de duizende flamingo´s geweest zijn). Aangezien we wat achter zaten op ons schema, besloten we door te rijden naar San Pablo De Lipez. Volgens onze kaart een iets groter dorp met meer mogelijkheden. Dus holder de bolder daar naar toe, via het dak van de Andes ( we stonden boven 5000 m en dat geeft een machtig gevoel) Zo ver als je kon kijken, zag je alleen maar bergen en dalen. Wel nooit gedacht dat ik het ging zeggen maar... ik genoot echt van die bergen. ongelooflijk, echt waar. We reden door sneeuw, in de hete zon, we kregen een pijnlijke hagelbui boven ons hoofd, we reden en bleven maar rijden. Toen kwamen we aan in een dorpje en dachten we "eindelijk pauze", helaas pindakaas het was het verkeerde dorp. San Pablo was nog een uur verder rijden. ( bizar hoor, want aan de laguno colorado zeiden ze ons dat San Pablo maar 3 uur rijden was en zaten we niet alweer 6 uur op die moto?) Wel mijn gat protesteerde toen luid en duidelijk...Resultaat? Ik in een jeep achter Tom die op de moto zat en na een dik uur kwamen we aan in het juiste dorp. Maar alweer, wat een weg. Je gelooft het nooit: we moesten door riverbeddingen rijden ( met of zonder water) de weg was op sommige plaatsen zo hard verzakt dat ze een stuk berg hadden weggekapt zodat je toch kon passeren zonder in een ravijn te vallen,...Ongelooflijk.
Toen we daar aankwamen was Tom al druk aan het onderhandelen met een vrouw over een slaapplaats...in een ziekenhuis. Jawel, we sliepen in het enige bed van dat gezondheidscentrum en hadden een persoonlijke verpleegster ter onze beschikking. Eten vinden was moeilijker en na weer wat onderhandelen mochten we bij een andere vrouw eten. Tegen half negen kwamen we eraan en hoewel het zaterdag was, liep er geen kat op straat. Het was een pikkedonker ( elektrictiteit was er zelden) dus bij kaarslicht ( dan toch nog romantiek) in een kamertje waar alles in stond ( van bed tot tafel tot moto tot...) kregen we een heerlijke maaltijd.

Zondag vertrokken we vroeg om volgens die onbetrouwbare bronnen 3 uur later aan te komen in Tupiza. Aha, we deden er 8 uur over maar hadden ook wel weer af te rekenen met een lekke band en alweer een hagelbui. Maar mannen echt, jullie volgende reis moet Bolivia worden. Het mooiste dat ik ooit al heb gezien ligt tussen de laguna Colorado en Tupiza. Zo een mooi landschap, awel ik heb er geen woorden voor. Bergen, rosten, cactussen, rivieren, llama´s, vicuñas, alpaca´s, modder, sneeuw, nog meer bergen,...De weg tussen San Pablo en Tupiza gaat vooral op en neer, op en neer en wederom op en neer. De weg is niet de beste maar je krijgt (inclusief een geweldig zeer gat) veel in de plaats.

Vandaag namen we een rustdag en daar zijn onze lijf en leden geheel tevreden mee maar morgen vertrekken we alweer richtig Potosi. ( ter info volgens de bronnen 8 uur rijden, ik hou mijn gat vast)

6 opmerkingen:

  1. Amaai mijn gat!Wat een verhaal.Sofieke zijde gij daar in de woestijn helemaal alleeen geweest 2 uren lang?
    Kweet niet of ik dat zou durven.
    Brom daar maar rustig verder en een prettig nieuwjaar.
    Zeg een nichtje van mij zou volgend jaar 3 maanden rondtrekken in Zuid Amerika. Waar hebben jullie je tiketten gekocht?
    Voor alletwee dikke kussen en tot de volgende keer.
    Chantal

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Samen op de moto... Sofie, ge kunt er hoogtwaarschijnlijk wel uw eigen samson en gert versie van maken! Wat een belevenissen toch allemaal. Ge kunt het schoon vertellen. Tis altijd zeer aangenaam om lezen jong, precies of we waren er een heel klein beetje echt bij. Kijk al uit naar de foto's!
    Prettige feesten! Al wat jullie wensen in 2010 en Kat, kben misschien wel een beetje vroeg, maar alvast een heel gelukkige verjaardag gewenst! Dikke knuffel, Ellen x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Sofie!!

    Dat ik dit mag meemaken...
    Ik kon mijn ogen niet geloven!
    Je hebt een dorpje gevonden dat nòg kleiner is dan Heikruis? Zo zie je maar hé... Heikruis is dus duidelijk het einde van de wereld niet! Gedaan met discussiëren... Het kleinste boerendorpje ligt vanaf nu in Bolivië! :-)

    Dikke dikke zoen!
    Evy

    BeantwoordenVerwijderen
  4. hewel, ik geef je groot gelijk:
    die tocht was ook voor ons het hoogtepunt van alles! Ongelooflijk, onvergetelijk mooi... en superleuk om het een beetje te 'her'beleven!
    geniet er nog van!
    Katrien, Tim en Cas xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tjonge jonge, wat een avonturen... Wij zijn er hier jaloers op (en af en toe weer niet...)Geniet er nog voor de volle 100% van.

    Wij wensen jullie een super eindejaar en een spetterend nieuw begin, en voor Tom ook een gelukkige verjaardag. XXX

    Niet vergeten jullie mail es te lezen...
    Tot later
    Ludwina en de mannen

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hey Tom en sofie

    Beste wensen voor 2010 en alvast een gelukkige verjaardag Tom!
    Nog veel plezier en geniet er van, maar hopelijk hebben jullie in 2010 wat minder pech met jullie moto!

    Groetjes
    Els, Kris, Katharina, Milo en Ferre

    BeantwoordenVerwijderen