los gehen

Rio De Janeiro...

waar moeten we beginnen want er valt zoveel te vertellen.
Bij het begin dan maar zeker?

Na een busrit van amper 5 uur stonden we te hijgen en te puffen in de vroegere hoofdstad van Brazilië. Na een veel te dure taxirit, kwamen we aan in de traverse oriente. Zegt u niets? Wel mij ook niet ( een week geleden) maar blijkt dat achter een ijzeren hek daar een domein schuilgaat waar menig mens spontaan jaloers zou op worden. Maar dat wisten we nog niet, we werden meegenomen door een vriendelijke man waar we geen jota van verstonden en hij nam ons mee omhoog naar een ander huis en naast dat huis waren trappen naar beneden en daar stond nog een huis...dat van Ben (= neef van mijn mama) en die zei: breng ze maar naar het groot huis ( tegen de vriendelijke man waar we geen jota van verstonden) en pakt een doucheke ( tegen ons). Tom en ik keken naar elkaar, eum groot huis? Wij terug met de trappen omhoog, naar beneden, voorbij het eerste huis, nog wat trappen naar beneden en zowaar daar stond een kasteeltje, klein paleis, whatever, iets groots met veel kamers in. Het zou onze verblijfplaats voor een week worden en man we hebben er in genoten
Na het doucheke was het tijd om te eten dus gingen we via een andere ingang naar het centrum van Santa Theresa (= de wijk waar we verbleven) iets eten waar we de naam van vergeten zijn maar het was iets om je vingers bij af te likken ( wat we dan ook deden als de obers het niet zagen).

De volgende dag wouden we naar huis bellen en mannekes, Rio de Janeiro is groot, hectisch, chaotisch, druk en heet.
Temperaturen tussen de 38 en 45 graden, veel verkeer en wij daartussen zonder plannetje, op zoek naar een internetcafé. Wel, het heeft 3 uur geduurd en dan nog eens 2 uur om een bus te zoeken die ons naar Santa Theresa wou terugbrengen. De stad staat geweldig in spanning voor de carnaval die voor de deur staat en wij voelen die spanning...
Maar als er teveel spanning is, kan je steeds terugvallen op Jezus en nadat we flessen water gevuld hadden bij een bron, dropte Ben ons aan de voeten van Jezus.
Na een klim, in een busje, van 20 minuten, stonden we echt aan zijn voeten en we waren daar met zo een honderdtal mensen, weeral druk en hectisch en chaotisch en heet :)
Dus stapten we naar beneden, aten we wat en genoten van Ben zijn terras en wijntjes. Daar aangekomen bleken we niet de enige te zijn die van Bens gastvrijheid konden genieten,.. in alle huizen samen wonen een Iers meisje, een New Yorks koppel, Spaanse mannen en René. De René
is de neef van Ibrahim Ferrer, een van de mannen van de Buena Vista Social Club en jawel woont al 6 maanden in het grote huis,...

Ondertussen zijn we al vrijdag en vandaag start de grote carnaval met ons erbij ;)
Als je een levendige verbeelding hebt ( goede zaak) maar je bent wat preuts aangelegd, sla dit deel over want er komt al ne keer een blote borst in voor en geregeld een stringske...

Vergeet wat je weet over carnaval, dat deden wij ook.
Carnaval is niet zoals wij denken dat het is en lijkt al helemaal niet op Aalsterse, Hallese of andere carnavals in België. Carnaval in Rio is één groot straatfeest, met veel dansen en drinken. Alle wijken hebben hun eigen banda ( een lied en drumband) die trekken van straat naar straat en errond dansen duizend mensen. Serieus en zo zijn er per dag 50 banda´s aan het werk. Overal waar je geen muziek ziet, hoor je het wel. Geweldig. In de zon, met bier,...los gehen en dat moeten miljoenen Brazilianen ook gedacht hebben. Ahja, en de mensen zijn verkleed maar dan met bikini´s, zwembroekjes, Hawaikransen,...
Vijf dagen aan een stuk wordt er gedanst en is een banda uitgedanst, trek je gewoon naar een andere banda of slaap je jouw roes uit op straat en tegen dat de nacht valt, trek je naar het centrum of Lapa voor nog meer gebal, gedans of optredens. ( wij deden dat laatste, samba is shaken met uw gat en ik heb er het gat voor zenne). Carnaval is hier echt een volksfeest: jong en oud, rijk en arm,...
Zotjes :)
En waar zijn die pluimen dan?Dat dachten wij na 2 dagen carnaval ook en nog geen enkele pluim gezien te hebben. Blijkbaar komen de pluimen en bijhorende schaarsgeklede dames enkel voor in Sambodromo. Dat is een straat met daarnaast tribunes gebouwd en de ticketjes zijn al uitverkocht in september ( op 20 minuten hebben we ons laten wijsmaken). Ja lap zeg en we zijn al februari en ... geen paniek, aan de Sambodromo staan mensen die je direct een ticket aansmeren (wat wij maandag deden, bleek dat we dan te weinig geld over hadden voor een taxi en toen kregen we van een vrouw 10 reais om wat drinken te kopen) Maar zover zijn we nog niet, het is weekend ondertussen...dus gingen we naar de zee.
Ipanema beach... klinkt exotisch en inderdaad, het ziet daar letterlijk ( mooi) zwart van het volk. Veel te kleine broekjes, voor zowel mannen als vrouwen en veel, maar dan ook veel te kleine bovenstukjes (enkel voor de vrouwen) Uiteraard zei ik niet tegen Tom hoeveel strings ( van het flosdraadtype) ik al had gezien toen hij wat ontgoochelend zei: waar zijn die schoon poepkes nu?
Dik en dun draagt ze en hoewel ik mijn adidasbadpak in mijn gat had getrokken zag ik er belachelijker uit dan veel van die vrouwen ( dat laatste is niet waar zenne)

Zondag was een `off´ dagje, we hadden dringend rust nodig en stoomden onszelf klaar voor maandag.
Nadat we in de namiddag nog een banda meepikte, gingen we tegen half negen naar Sambodromo, kochten een kaartje, kregen dus wat drinkgeld en zaten op het puntje van onze stoel. En wat volgde kan ik niet beschrijven. Ik ga mijn best doen maar het was zo ongelooflijk, dat heb ik in mijn leven nog nooit gezien.
We zagen tussen half negen ´s avonds en 6 uur ´s morgens 6 groepen die elk een uureneenhalf de tijd krijgen om het beste van zichzelf te tonen. Dat doen ze met praalwagens, ongeveer 8 per groep, pluimenmeisjes (ontelbaar veel) , mensen die verkleed zijn in allerlei dingen( 1000 per groep is nog veel te weinig), kostuums waar je enkel van kunt dromen en een sambamuziekgroep (500 trommels minimum). Ze doen dat dus met veel volk
Maar echt waar, die wagens, die vrouwen ( naakte madammen ook ja) dat heb je nog nooit gezien. Uniek en super. We zaten in sector 11 met een paar hevige fans te zingen en te dansen en vooral onze ogen uit te kijken. Geweldig, echt waar om het plaatje van carnaval compleet te maken moet je alles doen: banda´s, bals, optredens en ook de Sambodromo ( hoewel dat enkel voor een select publiekje toegankelijk is, wegens de prijs, is er nog geen facebook opgericht á la ik ben van Dendermonde en ik...)
We hebben niet zo veel foto´s ( uit veiligheidsoverwegingen hadden we een wegwerpfototoestelletje, moet geleden zijn van mijn scoutskampen, maar het blijft wel een gevaarlijke stad he) maar zelfs al hadden we er 200, de sfeer en zo kan je toch niet fotograferen :) (wat vind je van die uitleg???)

ik kan geloven dat mensen hier verliefd worden ( en dan bedoel ik niet enkel op de mooie mensen die hier rond lopen) : het bruist hier geweldig

Na een korte nachtrust ( mmm 3 uurtjes) stonden we op, namen we afscheid van René en Ben, namen we de bus voor 24 uur ( mmm jaja, zonder files en zonder al te veel pauzes) en zitten we nu in Foz De Iguazu. ( met kleine oogjes maar net weer iets geweldigs meegemaakt)

Om met Bens woorden af te sluiten: leef je droom
( wij zijn volop bezig)