zaterdag 16 januari 2010

samen op de moto, ja gezellig

Na een verkwikkende pauze in het zomerse Sucre, waren we klaar om alweer op de moto te springen (lees: Tom springt er bijna over en Sofie kruipt erop als een elegant nijlpaard, het heeft ook iets).

Eerste plan: la ruta del Che
We hadden er in La Paz al iets over gehoord en dachten nu we toch hier zijn waarom rijden we niet langs de ( laatste) voetsporen van Che Guevara.
Eerst reden we naar Villa Serano, een dorp dat weinig te maken heeft met Che maar wel de grootste sarango ( een soort ukulele) ter wereld heeft. Uiteraard mochten we dat niet missen ;)Onderweg reden we door de bergen maar met veranderend klimaat: met een stoet papegaaien om ons heen ;) We verbleven bij een geweldig vriendelijke vrouw, die ook ons ontbijt wou klaarmaken ( een sjanske want in heel dat dorp was er een restaurantje dat open was en slecht eten reserveerde)
Met een boke in de maag reden we door naar La Higuera. Eerst bezorgden we een ezel een bijna vroeggeboorte (zo dom als een ezel klopt echt wel) en toen stopte een rivier onze weg. We konden kiezen links of rechts maar rechtdoor was geen optie ( daar stond een boom met alweer een ezel dwaas naar ons te kijken). We vertrouwden het zaakje niet echt dus stapten we wat terug naar de werkmannen en eentje kwam mee om polshoogte te nemen. Hij toonde ons hoe we het best gingen...en toen stapte Tom over

( en ik nadien in mijn bloot gat, waar geen foto´s van bestaan...gelukkig)
Nadien wouden we aan de oever wat bekomen van ons avontuur maar helaas hadden de muggen vers vlees geroken en in geen tijd waren we overbeten dus reden we maar door, richting El Oro, naar het volgende opstakel maar dat wisten we toen nog niet.
Maar het werd al snel duidelijk...
dat dit niet voor beginners was maar eerder iets voor ons ;)

Na een uur in de hitte (32 graden) zwoegen, stonden we zowaar aan de overkant te zoeken naar een beetje schaduw, dat we helaas niet vonden. Dus reden we maar weer verder, op naar het volgende obstakel maar dat wisten we toen ook nog niet ;)
Daar zijn geen foto´s van omdat het een rivier betrof omgegeven door modder, zo diep dat Tom zijn evenwicht verloor, ik hem moest redden en dat we tot aan onze kuiten vol modder hingen en plots 200 kg meer wogen.
En toen , na heel lang rijden, na minimum 700 bochten naar links en evenveel naar rechts, na veel pauzekes wegens poeppijn, na de oversteek van Rio Grande (gelukkig met brug), kwamen we in La Higuara aan.


Hier werd Che gevangen genomen, kreeg hij zijn laatste avondmaal en werd hij uiteindelijk ook doodgeschoten. Wij sliepen in het huis van de telegrafist, die op het moment van Che zijn dood, de boodschap de wereld in zond en we spraken met de vrouw die zijn laatste avondmaal maakte: soep en dan nog niet de soep die hij wou ( daar was het seizoen niet voor)
Alleszins het dorpje is nu Che gek (toen verstonden ze dat allemaal niet), heeft 3 standbeelden van Che en ongeveer evenveel inwoners.
De volgende dag wouden we vroeg vertrekken maar Juan en zijn makkers hielden ons aan de praat en toen we naar Vallegrande wouden vertrekken was het al middag :)
Maar geen nood 250 bochten links terug omhoog ( en evenveel rechts terug omhoog) en dan veel boebels en heuvels later arriveerden we in Vallegrande. De stad heeft zijn bekendheid te danken aan het feit dat Che hier tentoongesteld werd aan de buitenwereld. Het moet gezegd worden, de mensen waren blij dat ze van hem vanaf waren ( begrijpelijk wie wil er nu een soldaat in zijn hof, die over dingen spreekt waar je nog niet had over nagedacht?), ze hakten zijn handen af en sneden nog wat in zijn hoofd om zeker te zijn dat hij niet terug kon komen en toen begroeven ze hem op een geheime plek. ( maar wij vonden die plek gemakkelijk)

het wasbekken waarop ze Che Guevara aan de wereld toonden.

In Vallegrande bezochten we dus het ziekenhuis waar ze Che toonden, de geheime plek waar hij begraven werd (aan de luchthaven), de plek waar zijn strijdmakkers begraven liggen (en ook Tania de enige vrouw in de campagnie), kortom we hebben bijna alles gezien wat er te zien viel en waren klaar voor deel 2 van ons plan
deel 2: Jezuietencircuit
Na de Che trail reden we door naar Samaipata, gekend voor zijn precolombiaans fort (El Fuerte) en vele watervallen. Toen we dit hadden gezien dachten we: laten we nog een weekje verder rijden met de moto en richting het noorden. Daar hebben de Jezuieten immers een heel circuit van kerken en gemeenschappen gebouwd, die we wel wouden zien.
Ze deden alles in samenspraak met de plaatselijke bevolking: bouwden samen de kerk, leidden samen een gemeenschap, leerden over de gewoonten hier en de Chiquitos leerden over onze gewoonten. Heel harmonieus en ze zijn hier dan ook geweldig fier op hun kerken. ( werelderfgoed)

We vertrokken maar na een uurtje rijden brak er iets...het slot van onze ketting, het duurde 9 uur vooraleer we weer verder konden.
Inderdaad, ik heb 9 uur alleen op Tom gewacht en wat doet een mens alleen dan?
  • turnoefeningen


  • mieren verminken ( want die waren zo groot dat Tom mij niet ging geloven als ik er niet een verminkte)


  • die ontsnapte verminkte mier dan maar vermoorden


  • muggen doodslaan


  • muggenbeten tellen van de niet doodgeslagen muggen


  • water krijgen van een buldozerchauffeur ( nadien ook nog zijne appel)


  • 125 rondjes maken


  • schaduw zoeken


  • zien hoe kleine mieren die vermoorde verminkte mier in stukjes deelden en meenamen naar hun graf


  • dus weer een mier moeten vermoorden


  • mij dus geweldig hard vervelen ;)
Na de valse start, reden we van Samaipata, door Santa Cruz richting San Juan, een rit van 5 uur op een goede baan ( weliswaar met putten in waar de Rosstraat jaloers op zou zijn). Daar bezochten we de eerste gerestaureerde kerk en het museum. En we werden al direct getrakteerd op een regenbui waar dan weer Frank De Boosere jaloers op zou zijn.
Na een verkwikkende nachtrust was het plan om via Concepcion door te rijden naar San Ignacio maar zover zijn we niet geraakt. Na 30 km stopte de goede baan en was het een modderbaan. Maar echt een modderbaan, niet gewoon een crossparcours he. Aangezien het regensiezoen hier echt zijn intrede heeft gedaan en we door jungle reden, besloten we na de zoveelste bui de brui eraan te geven. Zo graag wouden we de andere kerken niet zien. Compleet onder de modder , reden we terug naar San Juan, vanwaar we dan terug reden naar Santa Cruz.

de kathedraal in Concepcion

En nu staat de moto te koop, zijn onze kleren in de wasserij en bekomen wij van ons motoavontuur.
Hop naar het volgende ;)

3 opmerkingen:

  1. Van een motoavontuur gesproken! Maar het heeft jullie wel naar wonderbaarlijke plaatsen gebracht. Mijn lerarenhartje klopt wat sneller want het verhaal van Che vertel ik elk jaar aan mijn leerlingen en in de PowerPoint toon ik de foto van Che, doodgeschoten in Boliviƫ. Amaai, ik had graag bij jullie gestaan op die historische plaats.

    Toch een kleine bemerking de Rosstraat is ondertussen van haar putten verlost :-)

    Papa

    BeantwoordenVerwijderen
  2. que paciencia Sofie! Tengo no miedo si solamente? Esto una historia hermosa. Vaya con alegria!

    Bart

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik zal het maar in het nederlands doen...da kan ik redelijk goe...
    Sofie, jij hebt ontzettend veel schrijftalent, geen enkel verhaal is vervelend om te lezen; zou er toch maar eens aan denken om er iets mee te doen, later of binnenkort!
    Nog veel avontuurplezier.
    Dikke kus van ons allen.
    Ludwina en co

    BeantwoordenVerwijderen