Brasilia

vrienden van dit blog

ola

we zijn aangekomen in Brazilië en het moet gezegd worden: de trip naar de hoofdstad was onvergetelijk lang ;)

laat ik beginnen bij het prille begin van de week: maandag. We hadden besloten om naar de grens van Brazilië te gaan met de trein, aangezien de trein altijd een beetje reizen is en we na 10 dagen niets doen in Santa Cruz klaar waren om nog eens wat te reizen...de trein wordt door sommigen ook de "death train" genoemd omdat er mensen tussen de wagons meereizen of op het dak en dat af en toe met hun leven bekopen...wij noemen hem eerder zo omdat je er voor minimum 15 uur inzit, maar nu wijk ik af, maandag dus. De trein vertrekt normaal om 16u30 dus we dachten: " laten we wat vroeger gaan zodat we zeker een ticketje hebben" en om half 10 stonden we aan het station ( wat zelfs voor mij geweldig ruim op tijd is). Helaas waren we niet die enige met die gedachten.. er stonden ruim 200 mensen voor ons (500 volgens Tom maar die heeft een groot gevoel voor overdrijving). Dat zagen we niet zitten: 200 mensen die door 1 loketbediende geholpen moesten worden in een veel te warme hal...rechtsomkeer naar ons hostal, alwaar onze vrienden ( lees de kapper en die met de bewerkte ogen) ons gaarne terug zagen :)
Tweede poging volgde op woensdag. Nu kan je je afvragen, ja maar mensjes, koop gewoon net als de trein vertrokken is, je ticket voor de volgende trein. Wel, goede gedachte maar helaas past die niet in het Boliviaans treinplan: je kan hier enkel op de dag van vertrek je ticket kopen én de trein rijdt niet elke dag. ( je hebt verschillende klassetreinen die elk hun vaste dag hebben, wij kozen voor de tweede laagste klasse). Woensdag stonden we om 6 uur op, tegen half 7 met piepoogjes aan het station ( loketten gaan pas open om 7 uur) en we waren nog niet de eersten!!! (die andere zijn duidelijk van het streverslag of mannen van de salopetsekte). Ticket gekocht, teruggekeerd naar ons hostal, kleren vlug gewassen, rugzakken sinds lang nog eens gemaakt, wat eten gekocht,... we moesten een uur op voorhand aan de trein staan, dus namen we vlug een taxi ( stipt een uur op voorhand) en liefste mensen we hebben nog nooit zo een trage taxichauffeur, zonder meter, gehad. Die mens, vriendelijk daar niet van maar hij bleef maar uitleggen over Brazilië en het was duidelijk dat rijden en praten niet samen gingen. Normaal duurt de rit naar het station (en tevens busterminal) 20 minuten, wij deden er 50 over. Dus een snelle uitrekenaar heeft al berekend dat we nog 10 minuten ( de trein is hier, in tegenstelling tot andere landen, wel degelijk heel stipt) hadden om onze rugzak op de rug te doen en te crossen naar dat station ( wat hij dropte ons 2 straten van het station), rugzakken aan iemand te geven die er geld voor vroeg, geen geld meer hebben dus dollars moeten wisselen,moeten wachten omdat diene mijnheer duidelijk van het slome type was, hopen dat hij onze rugzakken in de juiste wagon smeet, in onze wagon springen (de allerlaatste bleek) en knal achter ons gat de deuren toe horen gaan...we ploften ons neer en begonnen aan onze 17 uur durende treinrit.
Alles ging goed, neem het liedje: van voor naar achter van links naar rechts, geweldig letterlijk als je die trein neemt. We reden vooruit, soms achteruit als er een trein in de andere richting aankwam ( 1 spoor) en we schommelde de hele tijd van links naar rechts, geweldig hard... zo hard dat we plots met een geweldig klap stilstonden. We dachten dat de trein ontspoord was maar geen paniek, onze wagon was gewoon 2 van de 4 kabels verloren waarmee hij vasthing aan de volgende wagon...wat een geruststelling ;) Nadat de mannen van het spoor alles maakten gingen we weer van voor naar achter, van links naar rechts...midden in de nacht schoten Tom en ik veel wakker, telkens met de gedachte dat we ontspoorden. Keiveel lawaai, brusk stoppen, schommelen,...wat een rit. Het personeel liep rond met koffie of eten en een agent waakte over ons al waren we van goud.
Plots kwamen er soldaten op onze trein: kogelvrije vest, geweer aan het been, allez een beetje GI JOE. Ze liepen door onze wagon en pikte ons eruit om onze rugzakken te controleren. Spannend...de kegels van Tom vonden ze uiterst verdacht maar na uitvoerig geschud en geklopt te hebben, waren ze er van overtuigd dat het gewone kegels waren en wij maar gewone toeristen.
Donderdag is het al als we uiteindelijk aankwamen in een grensdorpje waar, na de koelte van onze wagon, de warmte ons pakte in een wurggreep waar we niet snel zouden uitraken. ( maar dat wisten we nog niet) We namen een taxi naar de grens, kregen een exit stempel, stapten over de grens...Brazilië here we are now, entertain us...Over de grens namen we een bus en de eerste indruk van Brazilië was: godverdekkie is er nu nergens schaduw?
Aan het busstation toonde iemand ons de weg naar de immigratie, want we waren nog steeds illigaal het land, helaas voor ons en onze stappen in de hitte: het kantoor waar we aankwamen deelde geen stempels uit, er was een ander busstation waar je je stempel kon krijgen en dat was slechts 8 blokken stappen. Samen met een Engels koppel ( ze leken meer op Chinezen: in 7 maand zijn die vanuit Mexico naar hier gekomen) besloten we met de taxi te gaan, de okselvijvers werden al meren en mijn bril bleef niet langer op mijn neus staan maar bengelde aan mijn kin, tijd voor wat verkoeling en wind. Met de taxi naar het andere busstation om daar 10 minuten te laat toe te komen: migratie was dicht, dus zat er niets anders op dan te wachten, te wachten, veel te drinken, te wachten, nog wat te drinken,... Na 3 uur wachten werd in chaotisch toestand onze komst bevestigd en mogen we onbeperkt ( lees 3 maanden) hier blijven. "´T zal dan toch ergens zijn waar er schaduw is zenne", was Tom zijn reactie. Aangezien het daar zo warm was, namen we met Flick en Tom, de bus richting Campo Grande, een stad aan de voet van de pantanal. Onderweg werden we weer gecontroleerd door het leger, maar deze keer viseerde ze vooral de man vooraan in de bus...
Aangezien we eigenlijk niets in Campo Grande te zoeken hadden, besloten Tom en ik, door te reizen naar Brasilia, de hoofdstad.
We kwamen aan in Campo Grande om 22 uur en een half uur later zaten we alweer op de bus richting Brasilia. Jepla, er bestaan nog echte gekken in de wereld en jullie lezen nu er een verslag van :)
Op de bus werden we geweldig hard gecontroleerd, paspoorten afgeven, iedereen moest zijn rugzakken tonen, sommigen hun T-shirt uitdoen, ze klopten overal op ( in de hoop dat er pakketjes drugs zouden uitvallen, idem dito voor de verdachte kegels van Tom)iedereen werd gecontroleerd behalve een reiziger die politie was...(nu weten we hoe we drug moeten verhandelen ze). Allez Brazilië moet een geweldig crimineel land zijn, was onze tweede indruk
Derde indruk: Tom, ziede dat daar, ne carrefour. Half uur later, Sofie ze hebben hier een C&A dus misschien ne H&M ook, kunde een kleedje kopen...de weg naar Brasilia was een weg van Europese indrukkken.
Na 20 uur bussen kwamen we aan in ons hostal en gingen we direct naar de supermarkt (uitgehongerd)...den Delhaize van Brasilia is hier een straat verder: aiki noodles, koffiefilters, yoghurt van danone ( zelfs de light versie), blauwe fanta,...alles hebben ze hier, alles behalve choco. Hoe wreed kan het leven zijn...

Conclusie: twee en een halve dag reizen om in de hoofdstad aan te komen, je klok 2 keer van uur moeten veranderen omdat je door 2 tijdzones reed, 3 keer gecontroleerd worden door soldaten en veel moeten betalen...Brazilië belooft een avontuur te worden ;)

Ahja nog een conclusie: geschreven Portugees lijkt op geschreven Spaans met veel fouten en accenten maar gesproken Portugees eum...laten we zeggen dat dat bijna onverstaanbaar is.

Ahja de allerlaatste conclusie: de sekte van de salopet hebben we achter ons gelaten. Meer weten over de sekte? Allemaal goed en wel maar nu wil ik mij douchen ( ja,dat is echt nodig)dus het zal voor een andere keer zijn...
Ciao